Choroba dwubiegunowa charakteryzuje się epizodami maniakalnymi i depresyjnymi. Stąd też w przeszłości była nazywana chorobą lub psychozą maniakalno-depresyjną. W fazach tych nastroje przeplatają się między wielką radością i olbrzymim smutkiem. Cechy zaburzenia afektywnego dwubiegunowego mogą być bardzo złożone. Wynika to ze zmieniających się faz, które mogą przybierać różne proporcje.
Choroba dwubiegunowa: co to jest?
Choroba dwubiegunowa to choroba psychiczna. W jej przebiegu nastrój, myślenie i popędy chorego wahają się między dwiema przeciwstawnymi skrajnościami. W ekstremalnie wysokich fazach (mania) chorzy są m.in. żywiołowi, niezwykle aktywni, drażliwi, nieobliczalni i niespokojni. Jeśli mania jest bardzo silna, mogą również wystąpić objawy psychozy (urojenia prześladowania oraz wielkości).
Te wysokie fazy przeplatają się z ekstremalnie niskimi fazami (depresja). W tych przypadkach osoby dotknięte chorobą czują się bardzo przygnębione, apatyczne, drażliwe, nie mogą spać, a ich samoocena gwałtownie spada. Zazwyczaj dominują fazy depresyjne.
W bardzo ciężkich nieleczonych przypadkach pacjenci mają cztery epizody zaburzenia rocznie lub nawet więcej.
Choroba dwubiegunowa: sygnały ostrzegawcze
Zwracanie uwagi na możliwe sygnały ostrzegawcze i ćwiczenie samoświadomości objawów może pomóc osobom dotkniętym zaburzeniem i ich rodzinom we wczesnym rozpoznaniu zbliżającego się epizodu choroby. Początkowo zwykle występuje:
- utrata apetytu,
- przygnębienie,
- słaba koncentracja,
- lęk,
- zaburzenia snu lub bezsenność,
- niewytłumaczalny smutek,
- apatia,
- natłok myśli,
- drażliwość,
- urojenia,
- myśli samobójcze,
- gadatliwość z przeskakiwaniem z tematu na temat,
- poczucie bycia zdolnym do wszystkiego.
Choroba dwubiegunowa: leczenie
Psychoterapia powinna być centralnym elementem leczenia choroby dwubiegunowej, aby zapobiegać nowym fazom lub jak najdłużej je opóźniać. Pacjenci indywidualnie uczą się rozpoznawać i minimalizować czynniki stresowe. W większości przypadków psychoterapia jest połączona z lekami.